Sterkte

★★★★★ (< 5)
🕑 38 minute minutetaboe Stories

Kristalblou oë. Die tipe wat op 'n ander meisie dramaties of kwesbaar kan lyk. Selfs sielspiering. Maar verkyk haar aan 'n glimlag wat te klein is vir haar boksgesig en gekoek met 'n dik rand swart grimering, het sy gelyk presies soos sy werklik was: te hard probeer.

"Net hierdie een keer." Giggelende het Blake se blonde meisie om die lessenaar se tafelblad gedraai. Klop haar nek om na hom op te kyk terwyl sy die wit trekkoord van sy swembroekie trek. So voorspelbaar. Maar Blake voel hoe sy piel warm en dik word.

Hy kyk by die kantoorvenster uit na die swembaddek. Kyk na die boë en sagte spatsels van die vrou wat die swembad vryslag stroom. In die maande wat sy hierheen gekom het, het sy nooit met iemand anders gepraat nie. Nooit 'n oefensessie gemis nie. Nooit moed opgegee nie.

Net sterker geword. Vinniger. “Moenie bekommerd wees nie,” piep Hailey deur swaar asemhaling. "Sy sal nie sien nie." Haar naels krap sy heupe.

Vingers knyp sy lyfband. Blake het sy aandag op haar gevestig terwyl sy sy swembroek saam met haar afgetrek het. Hy het sy handpalm op die bokant van die lessenaar laat rus, net bokant haar kop terwyl sy vir hom geglimlag het. "Wil jy hê ek moet jou slegte meisie wees?" Tussen konsonante deur waai haar asem soos musieknote oor sy piel. As ek nie alreeds elke opening wat jy besit gefok het nie, net vir jou om jouself na almal te gooi soos die aandaghoer wat jy is, sou ek dalk daardie goeie meisie wat sleg is, koop.

God, ek moet dit binnekort met hierdie kuiken afbreek. Maar haar tong was warm en glad toe dit by sy skag afgegly het. En fok as hy nie na sy klasmaat se ma opgekyk het toe sy 'n blaaskans aan die einde van die swembaan geneem het en agteroor skop, haar strak, getatoeëerde gat breek deur die rimpelings van aqua. "O… suig my piel, jou vuil hoer." Blake gly sy vingers oor Hailey se slape en gryp haar fyn blonde hare by die wortels vas, wat haar verplig het om te snak en te giggel. "Maak my trots." Alles het op sekondes neergekom.

Vir haar geskenk. Vir haar toekoms. Vir haarself. Meg het aan die growwe rand van die swembad vasgehou. Haar voete agter haar geskop saam met die ritme van die horlosie totdat die rooi tweedehandse vier geslaan het.

Gaan. Sy het omgedraai, diep asemgehaal, onder die koel water gedompel en haarself van die swembadmuur afgestoot. Water het by haar lyf gebreek, haar sye geflankeer terwyl sy haar bolyf en bene swaai totdat haar longe voedsel eis.

Sy het opgekom vir lug, kop draai na die kant toe haar teenoorgestelde arm dadelik kuif en deur die water sny. Toe is haar gesig weer in, haar bril bewolk terwyl sy gesukkel het om 'n reguit lyn te handhaaf. Moenie 'n poes wees nie, dreun sy vir haarself terwyl haar lyf protesteer. Versnipper. Wen.

Wees sterker. Harder. Gaan. Sy het die mantra elke keer herhaal as sy lus was om op te gee, totdat haar 1500 meter verby was en sy haar voorarms op die rowwe swembaddek gestut het.

Sy druk haar bril oor haar voorkop, hyg en staar na die horlosie. 'n Kraak skree deur die toegeboude swembadkamer, die bekende geluid van die kantoordeur. Die lewensredder se tenger blonde meisie het uitgepyl met 'n glimlag op haar gesig.

Dik swart ooggrimering het halfmane onder haar pragtige blou oë afgestof. Sy vee aan die hoek van haar dun lippe. Stywe, bruingebrande gatwange loer onder haar wit afgesnyde broekie, rek en wip terwyl sy na die parkeerarea beweeg. God. Om jonk te wees en weer geen selluliet te hê nie.

Die kantoordeur het weer geskrik toe die blondekop na buite verdwyn. Meg kyk op. Ses voet geskeurde spiere het voor haar gestaan ​​en die trekkoord van sy rooi lewensredder-kortbroek vasgebind. "Juffrou Hickman?" Blake gooi 'n ryk, wit glimlag na haar.

"Klaar?" Die klein blonde meisie het in haar gedagtes opgeduik. Hoe sy haar mond afgevee het toe sy weg is. Ek twyfel of ek die enigste een is wat klaargemaak het. Sy lig haarself uit die water, struikelend terwyl sy staan.

Groot, warm hande het haar middel vasgegryp, vingers om die bokant van haar gat gedraai. Sy kyk op en kyk in sy smaraggroene oë. Haar buikspiere het saamgetrek terwyl sy 'n asem tussen haar tande gesuig het, wat haar onderbuik teen haar natpak laat borsel en haar kegels laat styftrek. Dit het gevoel of haar lyf haar swembroek afsmelt en sy kaal voor hom staan. Dit was lanklaas dat sy 'n man aan haar laat raak het.

Sy geboë lippe het opgekrul en kuiltjies in die gerubwange van sy ongevoerde vel gedryf, die kranige gesig van 'n slegte seuntjie wat gewoond is daaraan om tienermeisies uit hul broekies te bekoor. Nie 'n atleet met 'n agenda om hoër in die lewe te klim soos haar seun Graham nie, maar een wat sy voorkoms en charisma gebruik het om poes en sy brawn om te boelie. Iemand wat vir niks anders as homself omgegee het nie. Een van daardie ouens wat sy op hoërskool gehaat het.

Laggend lig sy haar wenkbroue vir hom en sit haar hande oor syne. Onttrek hulle en strek haar arms uit om sy polse teen sy maag te druk. Hitte het tussen haar bene opgeskiet terwyl die sagte harekrulle wat suid van sy naeltjie af sleep haar vingers borsel. Hy is so jonk soos my seun. En hy is nie my tipe nie.

"Dankie dat jy laat vir my gebly het, Blake. Ek waardeer dit. Ek is klaar." Blake se vriendin se slaapkamer was jare jonger as sy. Roommure met Pepto Bismal gekleurde rande. Drie opgestopte diere op die kussing.

Maar bont boeie het onder hulle uitgeloer en 'n gewrig het in 'n glasasbak op die vensterbank voor die gebarste venster gebrand. Van die verlede af het hy geweet 'n bottel Fireball het in haar onderste lessenaarlaai gebly. "Hailey, dit gaan nie uitwerk nie.

Ek probeer wegkom van partytjies en al daardie kak. Dis net nie waar jy is nie. Jy weet dit." Die blondine spot. "Ek is soveel meer as dit." Sekerlik.

"Op die oomblik is dit die fase waarin jy is. Daar is niks verkeerd om te verken nie. Ek kyk net na die toekoms. Sport.

Kollege. Ek kan nie afleidings hê nie." "O?" Sy glimlag, haar glimlag toets die grense van haar wange. "Soos verlede jaar, voor ons ernstig was?" Ernstig.

Dit het alles in hom gekos om nie te lag nie. Hy het net nodig gehad dat sy vir hom beskikbaar was en ten minste probeer om getrou te bly. Wat was ernstig toe jy agtien was en na universiteitsstate weggegaan het? Maar ja. Afleidings.

Soos sy in daardie hemelblou bikini vroeër op die strand, wat met elke ou en meisie wat verbygeloop het, flankeer. Om nie eens te praat van om te probeer weerstaan ​​om saam met haar partytjie te hou in plaas van om verantwoordelik te wees nie. God, hy het dit gehaat om verantwoordelik te wees.

Hailey haak haar vinger onder sy gordel in en trek hom saam met haar agtertoe totdat sy op die bed gaan sit het. Haar vingers het sy piel geflankeer en op en af ​​beweeg totdat hy hard geword het. Sy byt haar bleek, glansende lip en stoei sy gordel oop. "Ek het gedink jy hou van afleidings." "Dit is die probleem." Sy stem was skeer toe hy op haar afkyk. "Soos jy bewus is." Sy trek haar tong oor haar lippe en haak die knoppie aan sy kakie kortbroek los.

Laat haar hand oor sy vlieë dryf, wat sy piel laat opblaas. "Mmmhmm. Onthou jy toe ek jou coke gevat het toe die cops gekom het? Ek het jou uit die tronk gehou. Ek. Dis hoekom jy my liefhet, want jy weet ek sal altyd vir my baba sorg." Hy kners sy tande, kan skaars haar idiosie verdra.

Maar sy streel weer oor sy piel, kyk op na hom met daardie sletterig gegrimeerde oë, en laat sak sy ritssluiter. Maak sy vlieg oop en druk sy broek af. "Jy het my lief." Sy glimlag, haar klein tandjies skitter in die dowwe lig.

Vanuit hierdie hoek het sy so oulik gelyk en op die rand van die bed gesit. Buig vooroor om haar spleet in die skraal wit tenk te wys terwyl sy sy bokserbroek aftrek. Fok dit.

Hy steek sy hand in haar syagtige hare, trek sy vuis styf en ruk agtertoe. Sy oë rek, hyg sy asem. Giggel. Blake gryp sy dik, harde piel met sy vrye hand en slaan haar gesig daarmee, en vryf dan sy vloeiende piel oor haar mond.

Een laaste keer. "Maak wyd oop. Ek gaan jou mooi gesig naai." Meg se verlede was 'n kanonskoot wat agter haar enkel gesleep het.

Die fakkel wat sy binne gedra het, het gebrand vir die hede, die toekoms. Haarself. Stoot dit.

Musiek blaas deur haar oordopjes, bene wat die sypaadjie betyds met die bas stamp. Sy kyk op haar horlosie. Tien minute per myl.

Sy het haar skouers en nek reguit gemaak en haar pas aangemoedig. Sweet stroom verby haar slape, deurdrenk haar laerug en bors. Lank gelede het sy hitte soos hierdie anders omhels, gesweet onder verhoogligte, humiditeit en sigaretrook. Het die verhoog gewerk met haar stem en kitaar totdat haar keel rou was.

En het 'n man liefgehad wat genoeg van kokaïen gehou het om daarvoor te sterf. Blake het haar aan hom herinner. Harlan. Blokkeer dit. Ek is nie 'n statistiek nie.

Verstand oor liggaam. Geen afleidings nie. Gaan.

Fury het haar ingewande geblaas, haar vinniger gery. Die wêreld het soos 'n visbak verwring met die vinnige vuur van haar tekkies teen sypaadjie. Haar longe gil, bene soos lood, smeek vir 'n blaaskans. Vir haar om tou op te gooi, selfs al het sy die einde van die lopie raakgesien.

Fok dit. Te gou en nie gou genoeg nie, het sy die skuins oprit tot by 'n parkeerterrein afgejaag en vertraag. Bene gelatien, sy draf die omtrek van die vierkantige lot totdat sy kon stadiger stap. Stop by die buitenste rand, skadu haar oë van die vallende son om te sien hoe die vlootblou water in sy kronkeltou tussen beddings van groen riete glinster. Meg voel die spanning in haar vrylating.

Oomblikke het verby gebak in die Florida-son totdat koue sweet langs die binnekant van haar enkel gesuip het. Sy het gevind dat haar bors nie meer asemhaal nie. Glimlaggend en uitgeput vee sy die sweet van haar slape af en koers na haar kar. Toe sy tien minute later by haar stil woonstel instap, het sy haar sleutels op die kombuistoonbank neergesit en haar tenk afgetrek.

Smeer haar gesig daarmee terwyl sy op pad is na die gang. Die badkamerdeur het oopgegaan, lig vloei uit, en Blake Haas stap die gang binne en skrop sy nat bruin hare met 'n handdoek. 'n Wit handdoek slinger laag teen sy middel. Water het sy gebeitelde lyf geslyp, riviere gly by elke skeur af. Die duike van sy heupe.

Abs. Pecs. Gebalanseer op die onsekere helling van sy tepel. Sy verstar.

"Juffrou Hickman." Sy wenkbroue het opgetrek, oë wat in 'n halfsekonde groot geword het voordat hy teruggekeer het na kalmte. “Downey,” korrigeer sy outomaties. Blake het sy hand oor sy middel gedrapeer, die handdoek verberg sy gebeeldhouwde abs. "Mevrou?" Mevrou? Meg voel hoe haar nek gespanne is.

"Wat maak jy hier?" "O. Uh." Hy lig 'n arm, die beweging oortref die definisie van sy spiere, en wys oor haar kop na die voordeur. "Ek en Graham het net gaan hardloop.

Hy sal dadelik terug wees. Audrey het 'n rit huis toe nodig gehad." De fok het hy gedink om Blake hier te los? Die lugversorging skop aan, versier haar sweterige porieë en maak haar tepels styf. Sy vou haar arms oor haar bors. Het haarself gewillig om 'n streng uitdrukking te behou. Om hom nie meer na te kyk as wat sy reeds gedoen het nie.

"Goed. Wel, beweeg saam. Jy is nie die enigste een wat 'n stort nodig het nie." Laat haar gaan. Blake se longe het gesmeek vir selfs die kleinste tokkie onkruid. Hy kon dit amper proe.

Met sy rug teen die koue kleedkamer kyk hy rond in Graham se kamertjie. 'n Tweelinggrootte bed, opgemaak. Vuil klere in 'n wasgoedmandjie. 'n Paar werklike boeke op die nagkassie. Silwer skootrekenaar onder hulle.

Niks teen die mure nie. Dit was asof die kamer net 'n spasie was. Asof niemand regtig hier gewoon het nie. Asof die ou gedink het hy is bo hierdie plek. Blake het die kraanhandvatsels in die badkamer oorkant die gang hoor piep en verstar.

Hard geluister. Duisende krale harde water het die bad in eenstemmigheid bestook. Die stortdeur dreun.

Onderbreek. Dan dreun terug, sekerlik omsluit haar liggaam binne. Sy is kaal.

Al die moontlikhede van hoe sy kan lyk, loop deur sy gedagtes. Hy het sy halfharde piel met sy hand toegemaak en sy oë toegemaak. Sy sel het gekwetter. Het hom teruggeruk, al sy senuwees op hol. Blake het asem uitgeblaas en gehurk na sy vuil klere op die vloer.

Haal sy foon uit sy kortbroek se sak en laat sy handdoek val. "Haai man, Audrey het my nodig om haar om 'n paar plekke te hardloop. Ek kom binnekort terug, maar my ma sal seker enige oomblik by die huis wees.

Laat weet as jy moet gaan. Ek sal vir jou 'n SMS stuur wanneer ek haar aflaai." Graham. God, selfs sy SMS'e was grammatikaal korrek. Het die kind enige foute gehad? Al ooit selfs gesukkel? Sokkerster, jarelange vriendin. Honneursklasse.

Nooit dwelms gedoen nie. Nooit dronk . So verantwoordelik soos 'n ou man.

'n Ouer se droom. Blake het die foon op sy stapel klere laat val, staan ​​en leun weer sy skouers teen die laaikas. Handpalm sy stygende piel. Hy het Graham nodig, die goeie invloed nodig.

Maar die ou se ma … Blake gryp sy bemoedigende haan vas. Gedink aan haar in die gang, die kombuislig agter haar laat die sweet op haar lyf glinster. Die ink wat haar arms en bene omvou, sien hy uiteindelik, klim soos klimop teen die kante van haar bolyf. Haar buikspiere vry gelaat, slegs gedefinieer in gespierde blokke bruingebrande vleis.

Klein strepies het oor haar neongeel sportbh gestrek om haar tiete te akkommodeer. Die soom van haar golwende drafbroekie fluister na die kruks van haar kragtige dye. Sy hart het geklop, vuis pas Sy polsslag. Hy het gespanne om die statiese van die stort te hoor, en draai na die kleedkamer. Stut homself met sy vrye hand en maak sy oë toe terwyl hy sy piel pomp.

Pre-cum maak sy skag nat met elke slag. Hy dink aan haar gesig terwyl hy haar teruglê en haar binnedring. Haar hoede, donkerbruin oë wat in syne kyk. Perfekte mond wyd oop.

Nee. Nie so nie. Haar wag het nooit gedaal nie.

Sy het na hom gestaar met dieselfde felheid wat sy in haar oefensessies gebruik het. Daag hom uit. Ontmoet elke stoot, elke soen, elke greep.

Knyp haar poes om sy skag en gebruik hom vir alles waaruit hy gemaak is, en gooi hitte van haar lyf na syne. "Fok." Blake voel hoe sy balle styf trek. Hy het die basis van sy skag vasgehou en regop gemaak.

Het 'n hemp van die bokant van die kleedkamer weggeraap. Bedek sy pikkop net toe wit warm sperma deur hom ontplof het. Hy het 'n kreun diep in sy bors teruggemaal en baklei vir asem terwyl sy heupe in die lap inry. Sekondes het verbygegaan voordat die kamer in fokus gekom het.

Hy het in die rondte gedraai, teen die koue kleedkamer gesak en na die venster gestaar, na die manier waarop sonlig deur die rame en ogies van die blindings gedwing word. Hy skud stadig sy piel en skud sy kop. Bal sy hemp op en loer af om dit in sy oop gimnasiumsak vas te gooi voordat hy weer na die venster terugkyk. Sy neem my nie ernstig op nie.

Hy het teruggedink aan al die spanne waarin hy en Graham was, en nooit onthou dat 'n man haar na 'n wedstryd vergesel het nie. Maar daar was een wat hy nooit kon vergeet nie. Winter. Basketbal. Staatskampioenskappe.

Almal in lang moue, haar tatoeëermerke was weggesteek. Dit was die een wedstryd waaruit Blake se pa hom opgetel het. Hy het gesien hoe sy pa haar nader met sy gewone rykman-swadder, en vir haar 'n glimlag flits. Sy glimlag terug, sê 'n paar woorde en draai om. Sy pa lek sy lippe af en loer na haar gat toe sy wegstap.

Maar Blake het haar gesig gesien toe sy hom agterlaat en haar oë rol. Sy was nie die tipe om oor te wen of bevoorreg te word nie. Soos hy minute vroeër gesien het, nie deur sy liggaamsbou self geswaai nie. Dit het gemaak dat hy haar nog meer wil hê.

Dit is belaglik. Meg het dit gehaat om in die badkamer te verander. Haat die kondensasie, die stoom wat haar longe verstik. Tog hier was sy, haar kortbroek verstrengel in die klou van water en sweet op haar vel.

Teen die tyd dat sy geklee was en haar knoestige lang hare in 'n knip gehad het, was sy besig om woede en frustrasie te stoof. Sy ruk die deur oop, stap by die lugversorging in en haal diep asem. En kos geruik. Blake het in haar kombuis gestaan. Hemploos.

Jong. Geskeur. Ugh. Ontspan, Meg. Hy is net 'n kind.

Die sewentienjarige het asof op spoor na haar opgekyk. Sy geboë lippe trek aan die kante op en sit 'n ry dowwe plooie in sy wang. "Hoop jy hou van eiers.

Ontbyt-burrito vir na-oefen-snack?" Net 'n kind. "Sekerlik." Sy glimlag het groter geword, die wit van sy tande skok teen sy olyfkleur. Hy draai sy blik terug na die stoof en skep die gaar eiers opsy om plek te maak vir die sopgeel. 'n Paar slierte hare hang oor sy voorkop.

'n Sewentienjarige kind wat vir haar 'n versnapering in haar woonstel kook die dag nadat dit gelyk het of hy 'n 'oomblik' tussen hulle probeer skep het. Ja. Regtig onskuldig. Die eggo van sy hande wat nog op haar heupe brand van die vorige dag, laat val sy haar handpalm op die rugleuning van 'n tafelstoel.

Kom ons kom daarop neer. "Ek het gehoor van jou dwelmkwessies. Ek wil nie hê my seun moet daarby betrokke wees nie." Sy kop het opgeskiet. Toe hy haar oë ontmoet, maak hy sy mond oop. Sy hou 'n hand op.

"Die ding van Graham is, ek hoef nie in te tree nie. Hy sal nooit daardie ou wees nie. En dank God.

Fok, ek is meer gebrekkig as hy." Sy haal haar skouers op en leun haar boude teen die ou vierkantige tafel. Sien die grilligheid van sy wenkbroue net voor hy terugkyk na die stoof en sy glimlag. "So hoekom sal 'n ou soos jy met 'n ou soos hy wil kuier?" "Verdomp.

Jy… kom net reg tot die punt, nie waar nie?" Skouers gebukkend krap hy die eiers uit die pan op twee borde. "Ja, wel. My voldoening aan die samelewing se vereiste om oorbeleefd en polities korrek te wees, eindig voor my deur." Hy het gelag, 'n heserige geluid wat iets in haar geblus het, maar tog net die rand van haar vertroue geskraap het. "Ja? Seker jy bedoel dit?" Sy kruis haar arms en bind die T-hemp onder haar borste. Met haar hande vuis, maak sy haar rug reguit en trek haar oë op na hom.

"Ja. So vertel my. Hoekom is jy regtig hier?" Na 'n oomblik het hy geknik. "Oukei." Vee die borde van die toonbank af en stap na die tafel toe. Sit dit neer, borsel haar arm met sy bors voordat hy weer regop staan.

Maak toe. So naby, elke keer as sy asemhaal het haar elmboë sy bors getref. Sy haselbruin blik was soos 'n hipnotiserende mis. "Graham het 'n goeie invloed op my. Ek het dit nodig… Maar as jy moet weet, ek sien jou." "Jy sien my." "Ja." "Vertaling: jy wil by my slaap." Al waarop sy kon fokus, was sy geboë lippe.

Sensueel. Sexy. Vol belofte.

Hy is 'n kind. "Ja, ek sien jou. Jou vasberadenheid.

Jou stryd. Sterkte." Hy het geglimlag en sy byt op haar lip, sluip 'n loer na die gedefinieerde heuwels van sy skouers. Die manier waarop sy bekkenbene haar genooi het om verder suid te kyk, onder sy rooi nylon-kortbroek.

"Jou sexiness. En jou onwilligheid om dit te wees." Haar kegels het saamgeklem. Duiselig kyk sy op na hom.

"En die goeie invloed?" "As ek by 'n Afdeling Een-kollege gaan ingaan, het ek al die hulp nodig wat ek kan kry. Ek het lank genoeg afgeskroef. Ek is nou gefokus." "Een doel op 'n slag?" Sy wenkbroue brei. Kop na die kant gedraai, hy palm haar wang met verrassende sagtheid. "Wat beteken dit?" "Jy doen dalk dwelms of gebruik dit nie.

meer " "Moenie." " Maar nou het jy jou kop daarop gevestig om jou goeie invloed se ma te fokken. Meneer Bad Boy, reg? As jy so gefokus is op sulke korttermyndoelwitte, is jou kop nie op die eindwedstryd nie." "Dink so?" Sy tong het tussen sy lippe geskiet, met speeksel oor hulle geskyn. Sy het weer haar vuiste gebal om nie by te kom nie. vir hom.

Toe leun hy af. Kantel haar gesig op, sy maak haar oë toe terwyl sy mond hare borsel. Sy lippe was sag, sy soen seker, wat haar verlei het om terug te soen. Hy het nader gestap, liggaam teen haar gevoude arms gedruk.

lyn van sy verhardende jong piel vlugtig oor haar maag, en steek haar aan die brand. Dit is so lank gelede. Te lank. Haar arms het verslap.

Sy vind haarself besig om hulle af te wikkel, gly haar hande om sy trim, warm middellyf. "Miskien het ek meer as een langtermyndoelwit." Sy asem vee oor haar gesig met die woorde, sy stem onseker. "Jy is nie net vir my 'n verowering nie.

Ek sien jou. En soms… ek dink dalk sien jy my ook." Die lug was dik. Moeilik om asem te haal.

Sewentien, Meg. Sewentien. "Ja? Wat wil jy daaromtrent doen?" Betrek deur sy nabyheid, wellusbelaaide oë en soen, was die fluistering uit voor sy dit kon keer. 'n Metaalslag het in die kamer langs hulle geklap.

Die gekraak van die voordeur. "Ma?" Fok dit. Een dag het verby gegaan, en een dag het alles verander. Blake het "send" op sy foon gedruk en dit in sy vuis op sy skoot gekrul terwyl hy met sy linkerhand stuur.

Herinneringe van bourbon en jenewer op sy tong, onkruid in sy neus. Hy het enigiets, enigiets nodig gehad om hom genoeg op te fok om nie te voel of te dink nie. "Ek het nie my hele lewe gewerk om 'n verloorder seun te hê nie. Jy is 'n verleentheid vir hierdie familie!" sy pa het die vorige aand geskree. Hy het sy tande aanmekaar geslyp, kakebeen styf.

Hy het die klap na sy hart teruggedruk by die herinnering, die idiotiese emosionele reaksie op 'n man wat sy pa net in naam was. Die ou wat altyd sy gesin afgeskeep het. Dit behoort nie hierdie houvas oor hom te hê nie. Maar toe het hy sy ma se gesig gesien.

Gebuig. Sy kon nie eers na hom kyk nie. Sy foon het geklink. Hy hou dit regs van die stuurwiel op en druk die huissleutel met sy duim in om sy nuwe teks te sien.

"Het alles wat jy nodig het," het Adam, sy handelaar, gespog. Knikkend voel hy hoe 'n glimlag op sy lippe dun word. Ja, fok dit. Wat het hierdie nugter kak ooit vir my gedoen? "OMW," het hy duim getik en dan die foon op sy skoot laat sak. Hy gryp die wiel met albei hande vas en staar na die pad vol brandende ligte en lemmings.

"Ek weet jy probeer, seun," het Coach Bridges 'n uur tevore gesê. "Dit is net nie genoeg vir 'n Afdeling Een-skool nie. Nou, daar is geen skande daarin nie. Maar as jy 'n beurs wil hê, moet jy alles verander wat jou terughou.

Jy kan nie net goed wees nie. Jy moet wonderlik wees." “Ja, fokken awesome,” prewel hy en draai in die uitgestrekte voorstedelike onderafdeling in. "Soos wat, Graham fokken Hickman?" Die lewe was net so maklik vir sommige mense.

Net natuurlike wonders van die verdomde heelal. Dan was daar mense soos Blake, wat moes sukkel en hul gat afwerk vir alles, maak nie saak hoeveel voorregte hulle veronderstel was om te gehad het nie. Terwyl hy die pad se kurwe op sy remme gery het, kyk hy vorentoe na regs, na die huis wat hy al kere gestop het.

’n Glanzende silwer Civic het in die oprit gesit. Hy voel hoe sy kakebeen val, die koue AC sy mond blaas. "Jy moet my fokken grap." Maar hy het vertraag tot 'n luier naby die oprit. Het die bekende pienk hartjie in die onderste hoek van die agterste voorruit gesien. Hailey se kar.

Die drang om te verdwyn het so sterk geword dat die raam van sy visie geskud het. "Jy kan nie net goed wees nie. Jy moet wonderlik wees." Coach Bridge se woorde weergalm in sy kop en hy het aan Graham se ma gedink. Sterk.

Vasbeslote. Slim. Warm. Die keer toe hy haar van haar fiets sien tuimel het toe 'n vragmotor te naby gegons het. Maar sy het weer opgestaan.

Het nie rondgekyk om te kyk wie gesien het nie. Het haarself nie eers afgeborsel nie. Het net weer opgekom, bloed wat van haar velle knie af geloop het, en gevlieg. Jy moet wonderlik wees. Blake gluur na Hailey se motor.

By Adam se ouerhuis daaragter. Voel hoe sy bolip snik. "Fok hierdie. Fok albei van julle." Hy gooi sy sel op die leë passasiersitplek, gryp die stuurwiel met albei hande vas en druk die gas.

Het verby goed versorgde grasperke en kronkelende paaie gery totdat dit op die hooflaan uitgekom het. Suidwaarts gery totdat alles met 'n betonfondasie agter sy trok in die eter geval het. Klein palms, op hoë sandduine, het langs die pad gestaan. Hy het by 'n lot ingedraai, die motor in die parkeerterrein geslaan. Hy span, span sy spiere totdat hy voel hoe sy lippe by sy tandvleis krul, en druk die vuur wat in hom bars tot in die put van sy maag.

Hy het 'n grom gegrom en die vragmotordeur oopgegooi. Spring uit, slaan dit agter hom toe. Wees wonderlik. Soos Graham. Soos sy ma.

Slegte gat. Kwaai. Sy bene het beweeg voordat hy dit wou hê. Op die perseel se oprit.

Op die asfalt en oor. Hy het deur die palmblaaie geblas en marramgras wat sy kuite verskeur. Het die weerstandbiedende sandduine bewerk totdat die louwarm wind posgevat het.

Hy het vasgehardloop toe hy die see sien. Gestoot deur voetvalle in die strand onder die bewolkte lug. Die vuurput van woede het in sy ingewande ontplof, vlamme wat lewende draad-sinaps gevolg het tot op die rand van sy liggaam. Nat sand bars onder sy tekkies in, spat sy kuite. Die reuk van soutwater het in sy neusgate gebyt terwyl sy longe vir meer lug gesmeek het.

Blake het gevlieg totdat sy woede in rook deurgedring het, sy quads en kalwers brand. Mind blank, hy het stadiger gemaak en omgedraai. Dryf weer vorentoe, moegheid druk sy bene. Die strand was wasig, sigbaarheid is ingesluk deur die storm wat van die botsende see ingesluip het. Maar hy het haar gesien.

Neongeel sport bra. Vel bedek met ink. Sy het net soos hy van rigting verander, maar die tate op haar bruingebrande bene kon nie wegsteek nie. Die vroulike rondings van haar spiere.

Haar dik swart hare, in 'n hoë poniestert ingetrek. Sy het vinniger geskiet. Hy het sy pas verhoog, en voel hoe sy vel ruk met elke impak, tyd en afstand wat vervaag word totdat 'n spierwit kol deur die kniehoë, pluisagtige gras wat die duine vere, loer. Die roete. Wel, sy het my hiernatoe gevolg.

Sy kan dit weer doen. Blake het in die rigting daarvan gedraai, vertraag terwyl hy opklim en by die eerste duik gestop om op die grond langs die roete in te stort. Hy het sy hande in die fyn, warm sand gedompel en asemgesuig asof hy besig was om te sterf.

Hy draai om, met sy rug na die duin, en staar in die wingerde en palmblare wat in die sand vas is. Het haar gevra om te verskyn. Komaan. Maak my fokken dag. Hoekom het ek hom hiernatoe gevolg? Meg het die duin opgeruk, krampe druk en laat haar kuite los.

Ek behoort nie omgee nie. Sy het vir Blake al jare lank af en toe geken. Die enigste kind wie se ouers sy nog nooit by speletjies ontmoet het nie. Sy buierigheid het toegeneem soos hy grootgeword het, maar sy het hom nog nooit hier buite gesien nie, nog nooit die storm op sy gesig gesien wat hy in die parkeerterrein gehad het nie.

Haar eie oefensessie voltooi of nie, sy moes agter hom aan. ’n Koue reëndruppel spat oor haar skouer toe sy die bopunt van die duin bereik. Iets beweeg uit die hoek van haar oog. Blake.

Hy staan ​​en vee sy hande aan sy rooi kortbroek af. Sweet het elke spierkurwe afgegooi en haar hand getart om te volg. Lippe kronkelend, sy wange gevoed in donkerpienk net onder hoë wangbene. Sy oë het hare deurgedring asof hulle elke vernederde begeerte kan sien wat sy ooit gehad het en belowe het om hulle te blus. Nie 'n kind nie.

Rein, onverbiddelike man. Sy voel hoe haar tepels styf trek, en sy vries haar arms na haar sye. Haar liggaam het geskree om aangeraak te word.

Die sand het onder haar voete meegee en haar teen die duin afgegly terwyl sy kyk hoe die soliede paneel van sy gerimpelde buik elke asem soos 'n kloppende hart pomp. Hy slenter na haar toe. Klap sy ken. "Jy het my gevolg." "Ek was op 'n hardloop." Sy het haarself gedwing om net in sy gesig te kyk. Om die volwassene te wees.

Wees verantwoordelik. Om die ander dag te vergeet toe hy haar gesoen het, vergeet toe sy haar koel verloor het en hom teruggeterg het. "Sekerlik." Hy het geglag. "Ek ook." "Sny die kak.

Wat is fout?" Toring oor haar, sy blik flikker oor haar lyf en rus op haar lippe. Of ken, sy kon nie seker wees nie. Hy het sy kop na die kant gedraai, mond krul. Reik af en trek haar kakebeen na asof dit van porselein gemaak is.

"Wat maak jy?" Meg verskuif haar voete. Haarself gedwing om nie aan hom te raak nie. Sy groen oë was soos magnete wat haar intrek.

Sy dik vingers vou om haar heupe, duime wat die lyn net onder haar lyfband volg. Sy het sy polse gegryp, hom teruggedruk en haar elmboë gesluit om hom te immobiliseer. "Jy is sewentien." "Agttien.

Verlede week." Laggend leun hy af. Borsel sy gladde lyf teen hare totdat sy sy asem in haar oor hoor. "Sou dit jou regtig gekeer het? Jy het my al tot hier uitgeloop. Jy het my gister gevra wat ek hieroor gaan doen.

Oor jou sien. Weet jy wat jy nodig het. Is jy gereed om uit te vind?" Die hitte het tussen haar bene opgestoot. Sy voel hoe haar klit spasma, haar poes klem. Agtien.

Wettig. Fok. "Ek het jou 'n vraag gevra." Haar stem was bewerig. Sy hande gly af na haar gat en knyp.

Toets. Toe lig hy haar van die grond af. Sy vou haar bene om sy middel en tjank toe sy sy harde lengte teen haar poes voel druk. Druk haar kop teen sy bors en hou op sy rug terwyl hy na die kant van die roete stap en haar op die sagte sand sit. Skroef dit.

Dis seks. Net seks. “Vertel my ’n geheim,” fluister hy en gaan sit tussen haar bene. O goeie god.

Sy skud haar kop teen sy skouers. Verdomde tiener. Hy lig sy bolyf van hare af, die blikkerige spoel van hul gemengde sweet verdrink in die see se krasende statiese. Sy ontspan teen die warm sand en kyk in sy groen oë. Sy hande het soos pilare langs haar kop gestut.

"Vertel my 'n geheim of ek loop weg." Meg skud haar kop en voel hoe haar poniestert los raak met die beweging. "Goed. Jy tel nie jou voete genoeg op as jy hardloop nie." Hy knip sy oë.

Wenkbroue het gestyg. "Jy sleep." "Nog een." Hy het gegiggel. "Jy laat jou rug en skouers soms sak, jou voete voor jou lyf by ander. Hou jou liggaam in lyn, jou voete onder jou, en jy sal 'n beter hardloper wees." Blake se oë het vernou, die marge tussen boonste en onderste wimpers soos 'n verdikkingsraam.

Sy lippe het opgekrul. Hy het homself laat sak, sy bors teen haar borste gedruk en sy kop op die laaste oomblik na die kant gebuig en haar mond laat vaar. Met harde asem staar sy verby die halfmaan van sy gespierde arm na die donker wolke wat in die grys bokant hulle inspring. "Wil jy my tong hê of wil jy my piel hê?" Voel of weerlig oor haar lyf gekraak het oor die presiesheid in sy woorde.

Haar asem het teruggetrek en 'n bewing van vrees het haar deurgehak. Moenie 'n poes wees nie. Sy sleep haar vingers teen die nat glybaan van sy onderrug af en laat haar lippe sy oor borsel. "Sulke selfvertroue vir 'n seuntjie so jonk. Sekerlik kan jy selfs 'n regte vrou orgasme maak? En dit nie namaak nie." Wat de fok? Blake stoot sy hande op, staar na haar gesig.

Haar lippe dryf twee desimale punte in haar wange, haar oë op syne. Sy sleep 'n vinger oor sy rug en lig 'n wenkbrou. N uitdaging. "Mmm." Hy leun terug op sy knieë en glimlag terug. Toe haar enkels gegryp, haar bene hoog opgetrek en dit voor hom saamgedruk.

Hy het hulle op sy skouers gestut, sand wat uit sy hande sprinkel, en streel oor haar syagtige vel in figuur agt. Reik al hoe hoër totdat sy vingers haar lyfband vashaak. Hy leun vorentoe om haar gat van die grond af te lig, en sleep haar kortbroek en broekie oor haar bobene.

Haar asem het teruggetrek, maar sy aandag was tussen haar bene. Daardie wit rek oor haar heupe en heup was alles werd wat hy die afgelope week verduur het. Soos ongekarteerde, onaangeraakte gebied, omring deur tatoeëermerke en wys 'n sweempie van die pienk streep tussen hulle.

"Fok." Hy laat sak totdat die agterkant van sy dye teen die agterkant van sy kuite rus, en hy skuif haar kortbroek van haar voete af. Kyk op na die strepies sweet onder haar perfekte tiete, wat haar sportbra deurweek. Die bietjie deining onder haar ken toe sy na hom afkyk. Die kwesbaarheid in haar ronde, donker oë en die manier waarop sy die sagte deel van haar lippe styfgetrek het toe hulle oë ontmoet. Dick heeltemal hard, hy gooi haar kortbroek agter hom.

Gryp een van haar enkels vas en plaas dit op sy teenoorgestelde skouer sodat elkeen van haar voete langs sy kop vashaak. Het nie oogkontak verbreek toe hy sy vinger deur haar fyn gleufie trek om te voel hoe die sagtheid hom soos nat sy op sy vingerkussing omhul nie. Sy tjank, haar bors buig. Hande styf om sy heupe. "Blake… ek-ek sien jou ook." Haan klop, sy hart voel asof dit opgeswel het.

Verlore in haar intense blik, gly hy 'n vinger in haar warm poesie. Voel hoe sy knyp net voor sy onder haar hand uitsteek om sy balle deur sy kortbroek te trek. Haar hand beweeg, gly teen die maag van sy stewige piel op. “Dis dit,” prewel hy.

"Voel wat jy aan my doen." "Wil jy regtig alles hê wat jy gesê het?" vra sy met klein stemmetjie. Wat het ek gesê? O, nugterheid. Kollege. Sy.

"Absoluut." Sy lippe leun oor haar getinte lyf en vind hare uiteindelik in 'n vogtige konsert van tonge en monde. Hy gly sy hand in haar rondings af. Haar tiete, haar harde tepels wat die stof van haar top steek. Rumpe van abs, heupe.

Dan tussen haar bene, deur die deel van haar skaamlippe te breek totdat hy die sagte piek van haar klit voel. Sy hyg. Sy buig haar heupe teen hom, slaan haar hande teen sy biseps en hou styf vas. Die onberispelike fokus in haar oë vervaag. Blake het laggend met sy vingers op haar klit gefladder.

Die klein bewegings was vir haar spronge, te oordeel aan die manier waarop haar liggaam teen syne gewoel het. "So iets is hoe jy 'n regte vrou laat kom, reg juffrou Hickman? Of maak jy dit namaak?" "O fok! Fok!" Haar heupe swaai en haar oë vlieg oop, vas in sy blik. Hy gly weer sy vinger in haar.

So warm, so nat. En God, so styf. Sy piel pyn teen sy kortbroek en smeek om die plek van sy vinger in te neem en diep in te duik. "Sê vir my wat jy wil hê, juffrou Hickman." "Jy. Om my Downey te noem.

Of…" Sy byt op haar lip, 'n piepklein vroulike kreun breek deur. "Of… of Meg." "Goed, juffrou Downey. Meg. Voel goed, nie waar nie? Wil jy meer hê?" Dit was al wat hy kon doen om hom nie in haar te begrawe nie.

"Ja." Hy leun nader, teen die spanning van haar bene wat tussen hulle ingedruk is, en hy soen die dop van haar oor. Haar nek. Voeg 'n tweede vinger by, rek haar, en pomp daardie delikate poes op die maat van haar asem. "Wat wil jy hê?" "O…wis my uit." Blake verstar en trek dan sy vingers uit haar uit.

Gestreel die agterkant van haar bobeen. "Wat het jy gesê?" "Ek wil nie dink nie. Ek wil nie in beheer wees nie.

Jy wil my hê?" Lus dronk gly Meg haar hand tussen hulle in. Palm die harde lyn van sy piel deur sy kortbroek. "Druk daai piel in my poes en vat my oor." Donderweer het in die verte gedreun. Sy asem spat oor haar oor.

Sy vrye hand het op die sand langs haar gesig geplant en hy het uit haar lyf opgestaan, sy elmboë gesluit en in haar oë gestaar totdat sy skoenlappers in haar maag voel. Sy was te uitasem. Behoeftiger met elke sekonde wat hy op haar laat wag het.

"Wel?" Hy laat sak sy knieë tussen haar bene en lig sy hand. Borsel dit op haar tiete af, sand tuimel in haar spleet terwyl sy aanraking haar tepels streel. Toe haar rug krom laat los, druk sy hand in sy kortbroek en rek die lyfband af om sy dik, harde piel bloot te lê.

Sy helm was glad, sy skag soos 'n kolom. Hy het dit vasgegryp. Uiteindelik. Meg ontspan en lê haar kop terug op die grond. Sy kyk in sy gesig, sprei haar bene en maak haar gereed vir sy indringing.

Slaan! Sy piel het haar poes geklap en haar klit geskok. Sy hyg. Verwoerd. Plant haar tekkies op die grond en lig haar heupe, vang die punt van sy piel voor dit uit haar greep gly.

Pruilend laat sak sy haar gat terug na die sand. "Stadig of hard, Meg?" Hy het sy kortbroek uitgeskop. Gegryp haar bene. Het hulle lank teen sy bolyf gestrek, haar enkels by sy skouers, en oor haar gebuig, piel in die hand. Sy gly haar vingers oor sy tepels.

Voel hoe sy pikkop teen haar poesie druk voordat dit deurbreek, wat haar met 'n stormloop van pyn en verligting rek. Sy het kermend haar oë toegedruk en haar asem opgehou totdat hy stilhou. "Jesus, jy is fokken styf. Hoe lank is dit al vir jou?" N jaar.

Twee? "Lank genoeg." Sand steek haar arm vas terwyl 'n wankelrige briesie deur die duine waai. Hy het teruggetrek, teruggesak. "So styf. Warm. Jy wil hê ek moet jou soos 'n hoer behandel, fok daai stywe poes rou hier in die oopte, waar enigiemand kan sien?" "Moenie gewoond raak daaraan om my te beheer nie." Sy maak haar oë oop en hou sy lywige arms vas.

Druk haar kegals om sy piel en kyk hoe sy oë toe flikker, kranige mond wat oopgaan na die donker lug. "Dit verval wanneer jou piel my poes verlaat, bokkie." "Mmm." Blake lek sy lippe af. Maak sy oë oop, sy uitdrukking weer onder beheer. "Ja, Ma." Hy het uitgetrek tot by die punt, haar laat snak van vrees dat hy haar sou verlaat, toe teruggeskeur en haar gevul met sentimeters wat hy voorheen teruggehou het. Met oë wat lol, klou Meg aan sy arms vas terwyl sy balle haar poes klap.

Het 'n blik van weerlig oor die wolke bo hulle gesien. Sy het meer nodig, alles nodig, sy het haar heupe opgestaan, hom in haar gemaal. "Fok…" "Kyk na my," het hy gevra en haar van die grond af opgetel net om haar gat van onder af te klap. Die wêreld het in 'n glinstering geval en aan die rande van hul liggame gesuig. Sy het sy oë gevind, die groen wat tot bruin verdiep.

Hy omvou haar gesig, die ander hand volg die ronding van haar bors. Haar heup. Toe verhard sy sagte aanraking. Nog 'n stoot, so kragtig dat sy die strand ingedryf voel.

More, soos 'n storm in haar donder. "Ja, ja…" Sy beur om op hom fokus te hou, om asem te haal, sy het beheer oor haar ledemate verloor. Swaai haar arms, vingers kyk van sy heupe af terwyl sy hom probeer vasgryp, hom harder in haar intrek. Vinniger. Hy gryp haar polse en druk hulle op die grond bokant haar kop terwyl sy heupe hul woede loslaat.

Hy het in haar gestamp, gesig sentimeters van hare af, en sy essensie in die samestelling van haar liggaam ingeboor asof hy haar DNA herkodeer. "Jy is myne. Fokken myne." "Ja. Ja! Fok my, fok my!" Sweet en sand koek haar vel. Longe het gepyn vir lug.

Borste wat teen haar sport-bh beur, tepels tweak soos sy onder hom kronkel. Alles het hoër gekook en haar elke gedagte of gevoel gesuiwer, behalwe dat dit die moedswillige hoer van hierdie oomblik was. "Kom," beveel hy, druk 'n vinger teen haar skaamlippe, en vind haar pynlike klit terwyl hy haar stamp, het haar poesie verwoes.

"Nou!" ’n Kreun trek deur haar keel, haar senuwees breek in ’n orkaan van sensasie en vreugde. Lae geluide rasper in haar waas. Kreun. Grotte.

Blake s'n. Hy het uitgetrek en haar leeg gelaat deur die naskokke van haar orgasme. Hou haar hande vasgespeld teen die sand bo haar.

Huilend fokus haar oë op syne. Kyk toe af om te sien hoe sy dik, nat skag tussen haar dye hang. ’n Klots wit het uit die gleuf van sy pikkop, net bokant haar naeltjie, gevloei.

Myne. Dit het geruk en in strome warm sperm uitgebars. Mond nat, lippe skei en smeek om hom skoon te maak, sy voel hoe elke straal haar bolyf spat. Elektrisiteit het haar liggaam gebreek, haar senuwees het geskree vir meer. Hitte sis oor haar vel, haar tong koud met elke inasem.

Sy staar na sy haan en probeer om op haar asem te fokus, om die oerkrete van haar liggaam te druk, om op iets werklik te fokus. 'n Lewe wat sy beheer het. 'n Wêreld wat sy geken het. Word wakker.

Dis verby. Dis verby. “Fok,” fluister sy.

Sy het beweging in haar perifere visie gevang, sy kop beweeg terug om uit die lug na haar te kyk. Toe sy sy oë ontmoet, sien sy hoe sy gelaatstrekke ontspan. Versag. Sy hand dryf weer na haar gesig, streel haar kakebeen.

Sy maak haar oë toe en leun in sy vingers. Smul aan sy hitte, die sorg wat sy aanraking ingevul het. Toe maak sy haar kop reguit. Maak haar oë oop om in syne te kyk. "Laat my gaan." Die woorde het soos 'n bom van haar lippe geval.

Hy het nie beweeg nie, wag vir 'n ander sein, 'n ander woord. Wange gevoed, haar mond sit uitdagend. "Oukei." Die woord het meer finaal geklink as wat hy dit bedoel het.

Reëndruppels het sy rug en gat gesprinkel. Hy leun vorentoe. Gesoen haar lippe en gly sy sensitiewe, versagtende piel deur die kompoel op haar vel. Toe leun hy terug, gryp haar skoene en trek sy skouers van haar bene af. "En jy het steeds jou afrigters aangehou." Glimlaggend gryp hy blindelings langs hom na hul kortbroeke.

"Hardcore, juffrou Hickman." Sy het gestaan. Ruk hare uit sy hand. "Downey. Nooit getroud nie." "Hoekom nie?" Blake het in sy kortbroek ingestap, versigtig om nie die kante daarvan te borsel met sy sandbedekte skoene nie. Reëndruppels op sy wimpers stippel sy visie toe hy na haar opkyk.

Hy kyk hoe sy haar lyfband oor haar heupe trek op dieselfde tyd as wat hy dit gedoen het. "Jy is die hele pakket." Sy kyk af na haar maag. Vee dit met haar hand af en vryf haar handpalms op haar kortbroek.

Hy het geglimlag. Sy het dit net verder versprei. "Hy is dood.

Toe ek swanger was met Graham." Sy hart val in sy maag. "Wat?" "Ja. OD." Haar stem verskerp.

Skuldgevoelens het hom gepla, selfs al het die herinnering aan dwelmstormloop sy gedagtes in die versoeking gebring. Wind het deur die duine gejaag en sy kalwers met sand gespuit. Hoendervleis ys sy skouers. Sy kyk op na hom asof sy 'n ander persoon is, haar donker blik vee die intimiteit wat hulle gehad het weg.

"Wil jy 'n regte atleet wees, kollege toe maak met 'n beurs? Bly weg van daardie kak. Trein. Kuier saam met my seun, nie een van daardie ander domkoppe nie.

Maak dit nou jou lewe, om later jou lewe te wees." Blake het na haar gestaar, die sprinkels wat in reën verander het wat op die grond rondom hulle klop. "Wie is jy?" Haar oë rek groot. Mond geskei en bolyf het teruggekrimp en haar sleutelbene ontbloot. Reën het oor haar arms gedrup. Toe kom sy reg.

Maak haar lippe nat. Met 'n waarskuwing in haar oë skud sy haar kop vir hom. "Jy sien my. Maar jy ken my nie." "Ek ken jou meer as wat jy wil hê ek moet." Hy praat oor die reën en stap na haar toe. Adrenalien het sy moeë liggaam gevoed.

"Jy haat dwelms, maar verstaan ​​die behoefte om te ontsnap. 'Verdelg' jouself, soos jy gesê het." "Net seks." Sy stap terug. "Nee, nie net seks nie. Elke dag, as jy hardloop, fietsry en swem.

Elke dag rek jy jou perke en laat alles en almal agter totdat niks daarvan meer bestaan ​​nie. Ek verstaan ​​dit. Ek voel dit. Ek doen dit ook ." Terwyl hy die woorde gesê het, het hy gevoel hoe hulle waarheid in sy siel swel. Met of sonder die beurs sou hy nooit ophou om homself harder te druk nie, al was dit net om die punt te bereik waar niks en niemand aan hom kon raak nie.

Sy het dit verstaan ​​soos niemand anders kon nie. "Stop." Me Downey sug. Kyk af na haar hande en borsel hulle saam.

Sand gesprinkel uit haar handpalms. "Moenie vir my val nie. Ek is nie daardie vrou nie, en om daardie man te wees sal jou toekoms net in die pad staan." "Wat het geword daarvan om dit nou my lewe te maak, om later my lewe te wees? Ons moet gaan na wat ons wil hê." Toe sy haar oë toemaak, vou sy haar arms onder haar sport-bra, wat die swelling van haar tiete beklemtoon.

Het 'n paar diep asemgehaal. "Seks is een ding, maar 'n verhouding sal nooit goed eindig nie, Blake. Ons albei weet dit." Sy kyk op, haar blik brandmerk sy siel.

"Wees dus buitengewoon. Beland soos my seun. Nie soos my eks nie.

Nie soos ek nie." Toe sy omdraai om te gaan, het hy vorentoe geskuil. Gryp haar getatoeëerde arm en draai haar om om na hom te kyk. Maar die hartseer in haar oë het sy hart geknak, die woorde uit sy mond gesteel. Sy trek uit sy greep en kyk na sy lippe asof sy hom wil soen.

Byt haar onderlip en sluk. Reën drup soos trane oor haar wange. "Blake… Jy kan nie by iemand inbreek wat reeds gebroke is nie.”

Het u dit geniet om te lees? Waarom nie die skrywer beloon en dit beoordeel nie?

    Soortgelyke stories

    'N Dag in my befokte lewe, Pt.

    ★★★★★ (< 5)

    Sy sal nooit weer op dieselfde manier na tuinslange kyk nie.…

    🕑 20 minutetaboe Stories👁 1,920

    Oktober-bloginskrywing: ek is nie dom nie. Ek weet dat nie alles in die lewe klokkies en fluitjies, koek en blomme, sonskyn en reënboë gaan wees nie... jy kry my drift. En meestal is my lewe…

    aanhou taboe seksverhaal

    Twintig woorde vir sneeu

    ★★★★★ (< 5)
    🕑 15 minutetaboe Stories👁 1,643

    Sy staar uit na die pas gesneeu, verbaas oor hoe dit soos 'n sterbesaai veld, gesoen deur die son, vonkel. As sy dit net kan vasvang en die wonder, die skoonheid, die towerkuns in 'n enkele woord kan…

    aanhou taboe seksverhaal

    Knight in Shining Armor

    ★★★★★ (< 5)

    Die mens kom sy dogter se vriend te hulp.…

    🕑 22 minutetaboe Stories👁 1,876

    Ek het die naweek vir myself gehad en 'n leë huis om huis toe te gaan, en daarom het ek die eerste deel van my Vrydagaand 'n paar drankies saam met 'n paar werkvriende deurgebring. Een vir een is…

    aanhou taboe seksverhaal

    Seksverhaal Kategorieë

    Chat