Tot op die been geslaan

Vir Alan, wie se passies die woord, die beeld en die lied was.…

Tot op die been, deur vlees gevleg en weggeskeur van die senings en ligamente van 'n gemartelde liggaam. Kreun van spyt, rou sensitiwiteit, sonderlinge verlies voor die aanbreek van hernieude passie. Jy het dit al voorheen gevoel en wens dit nie meer nie; nie meer met die lyding, verwerp en ontsnap, en geduldig wag vir jou lot, skrywe in jou slapelose drome.

Dit is die laaste keer dat jou oë soek om iemand deur stowwerige gange te sien gaan; van weergalmende uitroepe in die taal van vrees, totdat dit verdof, sonder om jou trane te stort wat opgebou het, maar opgedam is, ongehuil en die eggo's verdwyn. Soek jy passie. Het jy dit gevind, sonder pyn of verlange, of kosbare verlies, maklik, sonder enige stryd. Het jy gevind dat dit ongebonde is, in die as van die vorige brande van emosies, wat die vlees en die been raak.

Soos 'n tatoeëermerk, wat jou brandmerk. Tot op die been geskiet, in 'n angs van gebrek, 'n kwelling van ongeluk en van lyding vir jou sensitiwiteit, jou empatie, innige simpatie, asemloos wag vir sinchronisiteit. Hulle sal verskyn. Hulle sal vir altyd daar wees vir jou. Laat my in.

Laat my die enigste wees, want my strelende aanraking kan genees, kan jou salf van nuutgevonde verwagtinge wees. Jubel, spring op van genot, soos nie meer spyt is nie; soos ek aan die vlees raak, en die dwang wegstreel, sal spanning uit jou liggaam dreineer, jou kosbare, koorsige, vurige liggaam van vreesloosheid. Van hoop en drome. Van gedagtes van passievolle woorde onbeperk.

Laat my in en my aanraking, my woorde, my lied, sal uitstraal na die been, na die vlees, en die senings, en die ligamente, die Prometheaanse liggaam, nie nou gemartel nie, maar hart wat steeds klop, wat sy vuur vir ons gee.

Soortgelyke stories